Φιγάλεια, Άνω

Στο χωριό να τα στείλεις, στο χωριό ρε μαλάκα, στο χωριό, εκεί στο χωριό ρε σου λέω, στο χωριό.

Στο χωριό τους κωλόγερούς σου, το σκουριασμένο σου αμάξι, τη σαβούρα που έχεις μαζέψει τόσα χρόνια και πιάνει τόπο, στο χωριό τις ψευτοσυγκινήσεις σου, τα ηλίθια κοινότοπα όνειρά σου.

Και μετά την πύρρειο νίκη σου, κατέβασε τα μούτρα σου, τράβα ξανά στο χωριό και αφού τα μαζέψεις όλα, όλα όμως, έλα πάλι πίσω στην πόλη.

Σήμερα, πλήρης ημερών, φεύγεις γέροντα των πέντε θαλασσών και των τριών ηπείρων. Πώς να ναι το ταξίδι άραγε...

Η κοκκινοσκουφίτσα και ο λύκος

Ξαπλώνω στο ίδιο κρεβάτι με τη Μαργαρίτα. Με κοιτάζει και τα βοιδίσια, λαμπερά μάτια της ψήνονται στον έρωτα. Όχι για μένα βέβαια, για τη ''ζωή'' λέει, ούτε που ξέρω τί εννοεί. Μου απαγορεύει να μιλώ, λέει πως μόνο το αποχαυνωτικό σκάλισμα της μύτης έχει νόημα. Το κάνουμε μαζί, με γεμίζει με άφατη ευχαρίστηση. Μετά μου λέει να μη μιλώ, να μη μιλώ ποτέ, και μπροστά της να κάνω πάντα το ''λέσβιο'', ένας διάβολος ξέρει τί εννοεί. Το κάνουμε μαζί, εγώ το λέσβιο και εκείνη τη λεσβία, και μετά μου απαγορεύεται να μιλήσω. Δε θα με φάει τελικά; Ανοίγει την τηλεόραση τη μέρα του θανάτου της και τραβάει μια τελευταία φωτογραφία. Πάρτη, μου λέει, έτσι θέλω να με θυμάσαι, σαν ιερή αγελάδα που πεθαίνει από φυσικά αίτια, δηλαδή ποτό και τσιγάρα. Καημένη Μαργαρίτα, καημένη μαμά της Μαργαρίτας, καημένη καμένη γεύση στα χείλη σου όταν ντε και καλά σε φίλησα άθελά μας Μαργαρίτα.

Δεν μπόρεσα να εκφράσω τα βαθιά μου συλλυπητήρια μου στην οικογένεια Καραπάνου γιατί η ατυχής κόρη μου πήρε τη μιλιά με το μαγεμένο τάσι.

Μούσα του καλοκαιριού

Κύριε Τσέζαρε Παβέζε. Ποιός άλλος τα κατάφερε καλύτερα από σας να διαβάσει την ψυχή ενός χωραφιού με καλαμπόκια, ποιός άλλος κάθισε για περισσότερη ώρα στο πλευρό του φουκαρά του Πέλε. Στην ιστορία των ξερολιθιών δεν έχει καταγραφεί μεγαλύτερη ευγένεια από τη δικιά σας.

Ούτε λέξη πια.
Δράση.
Δε θα ξαναγράψω πια.



πια














































ΠΟΤΕ
τώρα. τόρα.

Μωρα'ί'τικο

Κάθε μέρα συναντώ ανθρώπους να μιλάνε, να μιλάνε,
να λένε πίπες, κούφια λόγια, άδεια μάτια.

Εγώ δε μιλάω ποτέ.

Πλάτωνας

Μπορώ να δηλώσω επιτέλους πως το μόνο που με συγκινεί πλέον στον κόσμο και τον άνθρωπο είναι η ειλικρίνια ή η απλότητα δηλαδή η άγνοια, ή αλλιώς η αυθεντικότητα. Μεγαλώνοντας σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως η βρωμιά είναι παντού, και εννοώ τη βρωμιά εκείνη που φθείρει τα μάτια της ψυχής και τα κάνει να φαίνονται κουρασμένα. Παρεπιπτόντως η ικανότητά μου να αναγνωρίζω τη βρωμιά είναι ίσως το μοναδικό πράγμα στο οποίω νιώθω να γινομαι καλύτερος χρόνο με το χρόνο, και αυτός είναι ο μόνος σαφής απολογισμός που μπορώ να κάνω για το χρόνο που πέρασε (και περνά).

Ειλικρίνια, απλότητα, άγνοια και αυθεντικότητα λοιπόν. 'Ομως ο θαυμασμός και ο σεβασμός μου για αυτές τις ιδιότητες σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως είμαι έτοιμος να πάω να ζήσω στην έρημο, σε ένα απομονωμένο νησί ή ανάμεσα στους ιθαγενείς της Παπούας-Νέας Γουινέας. Δυστυχώς. Είμαι ο ίδιος ήδη αρκετά βρώμικος για να αγγίξω με τα χέρια μου μια τέτοια κατάσταση χωρίς να τη λερώσω. Μου είναι αρκετό να ξέρω πως βρίσκεται εκεί έξω, σε κάποιο σημείο του συμπαντικού χωροχρόνου.

Οπότε τί απομένει. Οι συνοδοιπόροι μου. Τραγούδια, φίλοι, λυγμοί που φτάνουν ως το λαιμό αλλά σπάνια ξεσπάνε, ψευδαισθήσεις. Με λίγα λόγια η ζωή όπως τη ζούμε οι περισσότεροι. Και αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη και ψυχική χαρά όταν κάποια όμορφα βράδια βγαίνω εκεί έξω στην είσοδο της σπηλιάς και βλέπω τους ίσκιους όλων των θαυμαστών πραγμάτων να περνούν.

Επιμύθιο

-Πόσες φορές θα στο πω, διάβαζε να γίνεις άνθρωπος.
-Μα τα διάβασα όλα, και τα μαθηματικά, και τη φυσική και τη γλώσσα...
-Όχι αυτά, τους μύθους, αυτούς να διαβάζεις.
-Δεν τους καταλαβαίνω από το βιβλίο, είναι πολύ μπερδεμένοι...μόνο όταν μου τους διηγείσαι εσύ όλα ξεκαθαρίζουν.
-Ποιό μύθο δεν κατάλαβες πάλι;
-Κανένα. Αυτόν με την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα. Ήταν ή δεν ήταν ευτυχισμένη στον Άδη;
-Δεν την άρπαξε κανείς την Περσεφόνη, στην πραγματικότητα κατέβηκε μόνη της στον κάτω κόσμο. Η απόφασή της δεν είχε να κάνει με ευτυχία ή δυστυχία, αυτό είναι σημαντικό για τον άνθρωπο, όχι όμως και για τους μύθους.
-Με τί είχε να κάνει τότε η απόφασή της;
-Με την επίγνωση του ότι το τέλος και η αρχή, η ζωή και ο θάνατος, η στιγμή και η αιωνιότητα είναι αξεδιάλυτα και αξεχώριστα.
-Ναι, αλλά αφού είναι αξεχώριστα, τότε γιατί επέλεξε να είναι για 6 μήνες στον Άδη και για άλλους 6 στη γη;
-Γιατί έτσι μόνο μπορεί να γίνει κατανοητό από τους ανθρώπους το νόημα της πράξης της.
-Μπερδεύτηκα...και ποιό είναι τότε αυτό το νόημα;
-Ότι τα πάντα είναι θέμα στυλ.

Φτηνό ρομάντζο

Μου έκοψε τα πόδια και μου είπε ''περπάτα''
Μου έκοψε τα χέρια και μου είπε ''πιάσε''
Μου έκοψε τη γλώσσα και μου είπε ''μίλα''
Μου έβγαλε τα μάτια και μου είπε ''δες''

Θε μου, πόσο τον αγάπησα!