ΟΧΙ ΛΑΘΗ, ΠΑΝΤΑ ΛΑΘΗ

Είμαι εδώ και 10 μέρες Ελλάδα. Με κάποιο μαγικό και απροσδόκητο τρόπο το άγχος και η μιζέρια που είχε κολλήσει πάνω στο μυαλό μου σαν τσίπα εδώ και ενάμισυ-δύο χρόνια και δεν έφευγε με τίποτα εξαφανίζεται σιγά σιγά.

Διάβασα κάπου πως οι βόρειες κοινωνίες πνίγονται στην κατάθλιψη, ενώ οι δικές μας στη δραματοποίηση. Τώρα νιώθω να με κατακλύζει η δεύτερη. Η δραματοποίηση είναι διάχυτη παντού: στο τοπίο, στους ανθρώπους, στα συναισθήματα...είναι βέβαια θεατρινίστικη, αλλά και ένας παμπάλαιος και σοφός οδηγός επιβίωσης.

Η μάνα μου: άτομο εκδηλωτικό, με αντιφάσεις, με φωνές, γέλια, παρακάλια, υστερίες. Η συμπεριφορά της σε μια καθώς πρέπει Ευρωπαική χώρα θα ήταν προβληματική, σχιζοειδής. Στην Ελλάδα, είναι δείγμα υγείας, ότι όλα πάνε καλά.

Το ίδιο και εγώ. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπω τις αγεφύρωτες αντιφάσεις μου σχεδόν φυσιολογικές, αποδεκτές. Τόσο, που θα έκανα πλάτες στον εαυτό μου προκειμένου να επαναλάβει λάθη του παρελθόντος. Από το ΟΧΙ ΛΑΘΗ, στο ΠΑΝΤΑ ΛΑΘΗ.