Φτηνό ρομάντζο

Μου έκοψε τα πόδια και μου είπε ''περπάτα''
Μου έκοψε τα χέρια και μου είπε ''πιάσε''
Μου έκοψε τη γλώσσα και μου είπε ''μίλα''
Μου έβγαλε τα μάτια και μου είπε ''δες''

Θε μου, πόσο τον αγάπησα!

Στο χωριό να τους στείλεις, όλους.

Τέτοια συγκίνηση δεν είχα ξαναζήσει σε κηδεία. Ένιωθες πως ο κόσμος έφευγε από την τελετή χορτασμένος, αγαλιασμένος από τα τόσα καλά λόγια που ακούγονταν από όλες τις μεριές και από την ειλικρινή αγάπη.

''Θα ξεχάσω το καλό που μου έκανε όταν έλειπα ένα μήνα από το σπίτι λόγω της εγχείρησης και ανέλαβε άντρα, παιδιά, σκυλιά, σπίτι μόνη της, χωρίς αντάλαγμα; τη μεγαλύτερη ένοια την είχα για τον Κώστα, τι θα απογίνει ένα μήνα χωρίς γυναίκα να βατεύει, θα μου τρελαθεί! Και τον φρόντισε και τον περιποιήθηκε, γύρισα και τον βρήκα άλλον άνθρωπο, δέκα χρόνια νεότερο!''

''Αμ τον κυρ-Γιάννη, Θεός συγχωρέστον, που ήταν παράλυτος γερομπαμπαλής καί του πήγαινε κάθε μέρα φαί; Και να τα χουφτώματα στα μουλωχτά, και να τα χάδια στα βυζά και στους κώλους, σχεδόν τον ανέστησε το γέρο, πριν του έρθει το τρίτο εγκεφαλικό και τα κακαρώσει τελικά''.

''Εμένα ο Γιώργος μου δεν ήταν καλά, περνούσε την κρίση του μεσήλικα. Είδα και απόειδα εγώ και του λέω, πάνε σε αυτήν, θα δεις, θα γενείς περδίκι. Ερχόταν σπίτι λάμποντας και μου έλεγε, τί είναι αυτή βρε γυναίκα, ποιός άγγελος κυρίου μας την έφερε στη γειτονιά μας; Και όλα με το χαμόγελο, πάντα με το χαμόγελο, ό,τι και να της ζήτησε. Και του έλεγε λέει να πηγαίνει και την επόμενη, πως του χρειαζόταν''.

Ναι, τέτοια γυναίκα ήταν η παπαδιά.

Σύνθεση

Ήταν ένα όνειρο. Περπατούσα αλαφροίσκιωτος, αφανής, ανάμεσα σε πλήθος. Ξεχωρίζω ένα ζευγάρι καθισμένο σε ένα ξεφτισμένο καναπέ. Ηλικιωμένοι και οι δυο, με μια αύρα αριστοκρατική, λίγο άλλης εποχής, κυρίως η γυναίκα. Φιλιούνται στο στόμα, με ένα φιλί ούτε πολύ πεταχτό, ούτε πολύ παθιασμένο, που αν ήταν λέξη στα χείλη τους θα ήταν ''αγάπη''. Ο άντρας αμέσως μετά με καρφώνει μέσα στο πλήθος και μου λέει στα ρώσικα:

'' Τί άτυχος και δυστυχής αλήθεια όποιος περιπλανιέται σε αυτή τη ζωή αδικαιολόγητα και χωρίς σκοπό''.

Δεν μπορούσα να του απαντήσω γιατί δεν ξέρω ρώσικα.

Στη συνέχεια βρίσκομαι σε ένα αεροδρόμιο. Ξεχωρίζω ένα ζευγάρι που είναι αγκαλιασμένο, με τη γυναίκα να κρατάει ένα μωρό. Το φιλάνε στα μάγουλα ταυτόχρονα, ο ένας από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη ενώ στο τέλος το παρακάμπτουν για να ενώσουν τα δικά τους χείλια. Ο πατέρας μετά ξεμακραίνει, κάθεται παράμερα, ανάβει τσιγάρο και μου λέει:

''Ναι, αλλά και όποιος ακολουθεί κάποιο σκοπό στη ζωή του, πόσο άτυχος και δυστυχής που πρέπει συνεχώς να δικαιολογεί το σκοπό του''.

Και τελιώνοντας τη φράση του μου δίνει ένα ελληνο-ρωσικό λεξικό τσέπης.

Χριστιανόπουλος

Δεν ξέρω ποιά είναι μεγαλύτερη δυστυχία, να μην αγαπάς ή να μην αγαπιέσαι.

Χάνομαι γιατί ρεμβάζω

Και αν τέλιωναν όλα και επέρχετο το κακό, ας έμενε τουλάχιστον κάποιος για να γράψει την Ιστορία.

The eternal sunshine of a spotless mind

I am in Heraklio, the capital of Middle East in Greece, sitting in an internet cafe, surrounded by dozens of wired teenagers who play some freaky violent games. She is sitting right opposite me, her style is apparently that of a metal music fan and she is smoking. Great features, great powerful eyes, full of demand from life, definetely one of the most beautiful girls I have ever laid eyes on. Yes, you can call me a looser, even a pervert old man but she is the reason I am delaying my departure, even though I finished what I had to do some time ago.

Of course, now, there is one more reasonable reason: I have to finish this post. And I have to finish it in style, right? But it is pretty hard to find a good way to do that, especially under these circumstances; too much noise, too crap music, too many kids and even though the beautiful girl sitting opposite me calls my name constantly, she obviously refers to a friend of hers. So, I start looking for inspiration among other people in the room. I am not interested in the kids around, I am neither a paedophile, nor willing to share their innocent perspective for life.

Ok, enough is enough, I will finish this post my way, namely panicking because although I run out of time and I don't want to waste more money for nothing, I still have found no inspiration for a glorious exit from the constraints of this post.

Shit, I have to go now, bye!