Πλάτωνας

Μπορώ να δηλώσω επιτέλους πως το μόνο που με συγκινεί πλέον στον κόσμο και τον άνθρωπο είναι η ειλικρίνια ή η απλότητα δηλαδή η άγνοια, ή αλλιώς η αυθεντικότητα. Μεγαλώνοντας σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως η βρωμιά είναι παντού, και εννοώ τη βρωμιά εκείνη που φθείρει τα μάτια της ψυχής και τα κάνει να φαίνονται κουρασμένα. Παρεπιπτόντως η ικανότητά μου να αναγνωρίζω τη βρωμιά είναι ίσως το μοναδικό πράγμα στο οποίω νιώθω να γινομαι καλύτερος χρόνο με το χρόνο, και αυτός είναι ο μόνος σαφής απολογισμός που μπορώ να κάνω για το χρόνο που πέρασε (και περνά).

Ειλικρίνια, απλότητα, άγνοια και αυθεντικότητα λοιπόν. 'Ομως ο θαυμασμός και ο σεβασμός μου για αυτές τις ιδιότητες σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως είμαι έτοιμος να πάω να ζήσω στην έρημο, σε ένα απομονωμένο νησί ή ανάμεσα στους ιθαγενείς της Παπούας-Νέας Γουινέας. Δυστυχώς. Είμαι ο ίδιος ήδη αρκετά βρώμικος για να αγγίξω με τα χέρια μου μια τέτοια κατάσταση χωρίς να τη λερώσω. Μου είναι αρκετό να ξέρω πως βρίσκεται εκεί έξω, σε κάποιο σημείο του συμπαντικού χωροχρόνου.

Οπότε τί απομένει. Οι συνοδοιπόροι μου. Τραγούδια, φίλοι, λυγμοί που φτάνουν ως το λαιμό αλλά σπάνια ξεσπάνε, ψευδαισθήσεις. Με λίγα λόγια η ζωή όπως τη ζούμε οι περισσότεροι. Και αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη και ψυχική χαρά όταν κάποια όμορφα βράδια βγαίνω εκεί έξω στην είσοδο της σπηλιάς και βλέπω τους ίσκιους όλων των θαυμαστών πραγμάτων να περνούν.

Επιμύθιο

-Πόσες φορές θα στο πω, διάβαζε να γίνεις άνθρωπος.
-Μα τα διάβασα όλα, και τα μαθηματικά, και τη φυσική και τη γλώσσα...
-Όχι αυτά, τους μύθους, αυτούς να διαβάζεις.
-Δεν τους καταλαβαίνω από το βιβλίο, είναι πολύ μπερδεμένοι...μόνο όταν μου τους διηγείσαι εσύ όλα ξεκαθαρίζουν.
-Ποιό μύθο δεν κατάλαβες πάλι;
-Κανένα. Αυτόν με την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα. Ήταν ή δεν ήταν ευτυχισμένη στον Άδη;
-Δεν την άρπαξε κανείς την Περσεφόνη, στην πραγματικότητα κατέβηκε μόνη της στον κάτω κόσμο. Η απόφασή της δεν είχε να κάνει με ευτυχία ή δυστυχία, αυτό είναι σημαντικό για τον άνθρωπο, όχι όμως και για τους μύθους.
-Με τί είχε να κάνει τότε η απόφασή της;
-Με την επίγνωση του ότι το τέλος και η αρχή, η ζωή και ο θάνατος, η στιγμή και η αιωνιότητα είναι αξεδιάλυτα και αξεχώριστα.
-Ναι, αλλά αφού είναι αξεχώριστα, τότε γιατί επέλεξε να είναι για 6 μήνες στον Άδη και για άλλους 6 στη γη;
-Γιατί έτσι μόνο μπορεί να γίνει κατανοητό από τους ανθρώπους το νόημα της πράξης της.
-Μπερδεύτηκα...και ποιό είναι τότε αυτό το νόημα;
-Ότι τα πάντα είναι θέμα στυλ.

Φτηνό ρομάντζο

Μου έκοψε τα πόδια και μου είπε ''περπάτα''
Μου έκοψε τα χέρια και μου είπε ''πιάσε''
Μου έκοψε τη γλώσσα και μου είπε ''μίλα''
Μου έβγαλε τα μάτια και μου είπε ''δες''

Θε μου, πόσο τον αγάπησα!

Στο χωριό να τους στείλεις, όλους.

Τέτοια συγκίνηση δεν είχα ξαναζήσει σε κηδεία. Ένιωθες πως ο κόσμος έφευγε από την τελετή χορτασμένος, αγαλιασμένος από τα τόσα καλά λόγια που ακούγονταν από όλες τις μεριές και από την ειλικρινή αγάπη.

''Θα ξεχάσω το καλό που μου έκανε όταν έλειπα ένα μήνα από το σπίτι λόγω της εγχείρησης και ανέλαβε άντρα, παιδιά, σκυλιά, σπίτι μόνη της, χωρίς αντάλαγμα; τη μεγαλύτερη ένοια την είχα για τον Κώστα, τι θα απογίνει ένα μήνα χωρίς γυναίκα να βατεύει, θα μου τρελαθεί! Και τον φρόντισε και τον περιποιήθηκε, γύρισα και τον βρήκα άλλον άνθρωπο, δέκα χρόνια νεότερο!''

''Αμ τον κυρ-Γιάννη, Θεός συγχωρέστον, που ήταν παράλυτος γερομπαμπαλής καί του πήγαινε κάθε μέρα φαί; Και να τα χουφτώματα στα μουλωχτά, και να τα χάδια στα βυζά και στους κώλους, σχεδόν τον ανέστησε το γέρο, πριν του έρθει το τρίτο εγκεφαλικό και τα κακαρώσει τελικά''.

''Εμένα ο Γιώργος μου δεν ήταν καλά, περνούσε την κρίση του μεσήλικα. Είδα και απόειδα εγώ και του λέω, πάνε σε αυτήν, θα δεις, θα γενείς περδίκι. Ερχόταν σπίτι λάμποντας και μου έλεγε, τί είναι αυτή βρε γυναίκα, ποιός άγγελος κυρίου μας την έφερε στη γειτονιά μας; Και όλα με το χαμόγελο, πάντα με το χαμόγελο, ό,τι και να της ζήτησε. Και του έλεγε λέει να πηγαίνει και την επόμενη, πως του χρειαζόταν''.

Ναι, τέτοια γυναίκα ήταν η παπαδιά.

Σύνθεση

Ήταν ένα όνειρο. Περπατούσα αλαφροίσκιωτος, αφανής, ανάμεσα σε πλήθος. Ξεχωρίζω ένα ζευγάρι καθισμένο σε ένα ξεφτισμένο καναπέ. Ηλικιωμένοι και οι δυο, με μια αύρα αριστοκρατική, λίγο άλλης εποχής, κυρίως η γυναίκα. Φιλιούνται στο στόμα, με ένα φιλί ούτε πολύ πεταχτό, ούτε πολύ παθιασμένο, που αν ήταν λέξη στα χείλη τους θα ήταν ''αγάπη''. Ο άντρας αμέσως μετά με καρφώνει μέσα στο πλήθος και μου λέει στα ρώσικα:

'' Τί άτυχος και δυστυχής αλήθεια όποιος περιπλανιέται σε αυτή τη ζωή αδικαιολόγητα και χωρίς σκοπό''.

Δεν μπορούσα να του απαντήσω γιατί δεν ξέρω ρώσικα.

Στη συνέχεια βρίσκομαι σε ένα αεροδρόμιο. Ξεχωρίζω ένα ζευγάρι που είναι αγκαλιασμένο, με τη γυναίκα να κρατάει ένα μωρό. Το φιλάνε στα μάγουλα ταυτόχρονα, ο ένας από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη ενώ στο τέλος το παρακάμπτουν για να ενώσουν τα δικά τους χείλια. Ο πατέρας μετά ξεμακραίνει, κάθεται παράμερα, ανάβει τσιγάρο και μου λέει:

''Ναι, αλλά και όποιος ακολουθεί κάποιο σκοπό στη ζωή του, πόσο άτυχος και δυστυχής που πρέπει συνεχώς να δικαιολογεί το σκοπό του''.

Και τελιώνοντας τη φράση του μου δίνει ένα ελληνο-ρωσικό λεξικό τσέπης.

Χριστιανόπουλος

Δεν ξέρω ποιά είναι μεγαλύτερη δυστυχία, να μην αγαπάς ή να μην αγαπιέσαι.

Χάνομαι γιατί ρεμβάζω

Και αν τέλιωναν όλα και επέρχετο το κακό, ας έμενε τουλάχιστον κάποιος για να γράψει την Ιστορία.

The eternal sunshine of a spotless mind

I am in Heraklio, the capital of Middle East in Greece, sitting in an internet cafe, surrounded by dozens of wired teenagers who play some freaky violent games. She is sitting right opposite me, her style is apparently that of a metal music fan and she is smoking. Great features, great powerful eyes, full of demand from life, definetely one of the most beautiful girls I have ever laid eyes on. Yes, you can call me a looser, even a pervert old man but she is the reason I am delaying my departure, even though I finished what I had to do some time ago.

Of course, now, there is one more reasonable reason: I have to finish this post. And I have to finish it in style, right? But it is pretty hard to find a good way to do that, especially under these circumstances; too much noise, too crap music, too many kids and even though the beautiful girl sitting opposite me calls my name constantly, she obviously refers to a friend of hers. So, I start looking for inspiration among other people in the room. I am not interested in the kids around, I am neither a paedophile, nor willing to share their innocent perspective for life.

Ok, enough is enough, I will finish this post my way, namely panicking because although I run out of time and I don't want to waste more money for nothing, I still have found no inspiration for a glorious exit from the constraints of this post.

Shit, I have to go now, bye!

ΟΧΙ ΛΑΘΗ, ΠΑΝΤΑ ΛΑΘΗ

Είμαι εδώ και 10 μέρες Ελλάδα. Με κάποιο μαγικό και απροσδόκητο τρόπο το άγχος και η μιζέρια που είχε κολλήσει πάνω στο μυαλό μου σαν τσίπα εδώ και ενάμισυ-δύο χρόνια και δεν έφευγε με τίποτα εξαφανίζεται σιγά σιγά.

Διάβασα κάπου πως οι βόρειες κοινωνίες πνίγονται στην κατάθλιψη, ενώ οι δικές μας στη δραματοποίηση. Τώρα νιώθω να με κατακλύζει η δεύτερη. Η δραματοποίηση είναι διάχυτη παντού: στο τοπίο, στους ανθρώπους, στα συναισθήματα...είναι βέβαια θεατρινίστικη, αλλά και ένας παμπάλαιος και σοφός οδηγός επιβίωσης.

Η μάνα μου: άτομο εκδηλωτικό, με αντιφάσεις, με φωνές, γέλια, παρακάλια, υστερίες. Η συμπεριφορά της σε μια καθώς πρέπει Ευρωπαική χώρα θα ήταν προβληματική, σχιζοειδής. Στην Ελλάδα, είναι δείγμα υγείας, ότι όλα πάνε καλά.

Το ίδιο και εγώ. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπω τις αγεφύρωτες αντιφάσεις μου σχεδόν φυσιολογικές, αποδεκτές. Τόσο, που θα έκανα πλάτες στον εαυτό μου προκειμένου να επαναλάβει λάθη του παρελθόντος. Από το ΟΧΙ ΛΑΘΗ, στο ΠΑΝΤΑ ΛΑΘΗ.

Μαυρόπευκο

Το καμένο, κατεστραμμένο βουνό εξακολουθεί να υφίσταται στην συνείδησή μας; Όχι. Γιατί; Γιατί από τοπίο μεταβλήθηκε σε μη τοπίο. Σε μια ουδέτερη γεωλογική μάζα. Το τοπίο μεσολαβεί μεταξύ της φυσικής πραγματικότητας και του ανθρώπινου μυαλού.

Στο εξής θα μιλάμε για τον Ταύγετο σε αόριστο χρόνο. Ο Ταύγετος δεν κάηκε απλώς, έπαψε να υπάρχει. Πιστεύω πως η οδήγηση στη διαδρομή Σπάρτης-Καλαμάτας σήμερα, ανάμεσα στην καμένη γη θα επιβεβαίωνε τα λεγόμενά μου. Θα ήταν μια διαδρομή με αρχικό και τελικό σημείο αλλά χωρίς περιεχόμενο.

Τη διαδρομή αυτή την έκανα 16 χρόνια πριν και θυμάμαι σαν να ταν χθες τα πανέμορφα μεικτά δάση φυλλοβόλων και κωνοφόρων που διέσχιζε. Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να λέει πως χρόνια φαντασιωνόταν να έρθει στον Ταύγετο λόγω μιας παιδικής ανάμνησης. Ένα από τα βιβλία που αγάπησε μικρός αναφερόταν στο βουνό και στη φύση του.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει για το βουνό τους εξής στίχους που πιστέυω πως έχουν εξαιρετική δύναμη:

«Εχεις κάνει ελάτια, έχεις δρυά, θεέ μου.
Η κορυφή του Ταϋγέτου ήταν πάντα γυμνή,
θα μπορούσες να μ' είχες κάνει ένα αρτόδεντρο»

Εγώ θα παραφράσω το ποίημα ως επικήδειο για τον Ταύγετο που κάποτε υπήρξε και ως ευχή για να αναστηθεί από τις στάχτες του:

«Οι πλαγές του Ταϋγέτου είναι καμένες, θεέ μου,
θα μπορούσες να μ' είχες κάνει ένα μαυρόπευκο»

Ετεροχρονισμένο ποστ

Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του το υδροκέφαλο τέρας.
Για τις πληγές, για την απώλεια, για την όχληση στη γειτονιά του.

Γιατί να συμβεί αυτό τώρα; Και ποιός του είπε να συμβεί; Λες και δεν έφταναν οι υπόλοιποι μπελάδες, λες και δεν κολλούσε αρκετά το δέρμα από τον ιδρώτα του καλοκαιριού. Αλλά τέλος πάντων, δες το αλλιώς. Άλλη μια ευκαιρία για έτοιμη ημιμάθεια που όλο και κάπου θα εξαργυρωθεί, αλοίμονο! Και για ψευδή συνειδητοποίηση, α και για ηρωισμό κάποτε.

Εν τω μεταξύ τσιμουδιά για τις απώλειες στο βορρά. Για την Κοτύλη, τις Αρένες, τα Πιέρια, ''μα υπάρχουν τέτοια μέρη στην Ελλάδα; μοιάζουν με Ελβετία''. Πλούσια οικοσυστήματα, αρχαίοι δρυμοί, ο πραγματικός δασικός πλούτος της Ελλάδας. Αυτές είναι παράπλευρες απώλειες, απλά τοπωνύμια που τα διαβάζουμε στις εφημερίδες μόνο όταν ξεσπάει πυρκαγιά. Και τα τελευταία χρόνια η πυρκαγιά ξεσπάει συστηματικά στα ορεινά δάση της Πίνδου και της Πελοποννήσου, στα ελάχιστα μέρη που έχουν μείνει αλώβητα από το σύγχρονο άνθρωπο στην Ελλάδα.

Η Αττική είναι χαμένη υπόθεση, η αλώβητη και άγνωστη Ελλάδα τώρα χάνεται. Και αυτή είναι απείρως μεγαλύτερη απώλεια, τουλάχιστον για μένα προσωπικά.

Hollowness

-What do I want from life? A hole to fit in.

-Do not look for any holes, as everywhere is a hole.

-So, can't you be in and out of a hole?

-No, you can't be in and out of a hole, there is just one exit you go out once.

Ο Χριστός σταμάτησε στο Ιδάλιον

Ο θεός είναι γνωστό τοις πάσι πόσο τεμπέλης και αργόσχολος είναι. Τρανή απόδειξη πως δεν κουνάει το δαχτυλάκι του να συμμαζέψει λίγο τη βρώμα και την ακαταστασία εδώ κάτω στη γη, να βάλει μια σκούπα, να κάνει κανά σφουγγάρισμα...

Η μόνη του υποχρέωση είναι να πλάθει ανθρώπους. Και τί βασανιστική υποχρέωση...να ασχολείται με κάτι που κάποτε ανέλαβε με τόση πίστη, όρεξη και όραμα, αλλά που πια έχει καταντήσει βάρος αφόρητο που αν και το σιχαίνεται, δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτό, ως άλλος Σίσυφος.

Έτσι είναι μέρες που δεν αφιερώνει πάνω από 1 ώρα για το κάθε ανθρωπάκι. Και τα κάνει γεμάτα ατέλιες. Σε άλλα πετσοκόβει τα φτερά, άλλα τα κάνει κακάσχημα και άλλα τα αφήνει λειψά, ούτε που νοιάζεται να κρύψει κάπως την χοντροκοπιά. Και έτσι όπως είναι, τα στέλνει στη γη να προσπαθούν ματαίως να πορευτούν μέσα στην τύφλα τους.

Είναι όμως και κάτι μέρες, πάντα καλοκαιρινές, πάντα ηλιόλουστες, που σηκώνεται το πρωί φρέσκος και ξαναγεννημένος, ψήνει μερακλίδικο καφέ που τον πίνει αργά αργά, ευφραίνεται από την ομορφιά του παραδείσου και καμαρώνει τα έργα του. Και μετά κάθεται στο αρχαίο του σκαμνί και καθώς στρώνεται στη δουλειά, το παλιό του όραμα ξαναζωντανεύει. Τέτοιες μέρες μπορεί να καταπιάνεται με ένα ανθρωπάκι μονάχα για ολόκληρη την μέρα, να αγκομαχά πάνω του ώρες ολόκληρες για να χωρέσει την τέχνη και τη σοφία του μέσα στην άψυχη ύλη. Και αφού τελιώσει το έργο του και το αποθαυμάσει, πονηρεύεται να το κρατήσει κοντά του για να του θυμίζει τους πρωτόπλαστους. Αλλά ξέρει πως άγραφοι νόμοι, πιο παλιοί και δυνατοί ακόμα και από αυτόν δεν του το επιτρέπουν. Και έτσι το στέλνει στη γη για να αντικαθρεφτίζεται κάτι από τη λιακάδα του παραδείσου στην ψυχή τους και να τη ζεσταίνει.

Αφιερωμένο στη Μαργαρίτα.

Από το γραφείο (ΙΙ)

Το προηγούμενο post ήταν χαβαλετζίδικο, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι σοβαρά! Σήμερα άνοιξα κουβέντα μαζί του και ο gadgetάκιας μας έχει 4-5 κινητά στη διάθεση του και η κοπέλα του 11! Και να γιατί. Πολλές εταιρίες στην Αγγλία σου δίνουν contract για ένα χρόνο (με άφθονο δωρεάν χρόνο ομιλίας) και στους 6 μήνες πάνω σου δίνουν τα λεφτά που πληρώνεις μηνιαίως πίσω! Οπότε ο φίλος μας και η κοπέλα του κάνουν όσα περισσότερα contract μπορούν για να μπορούν να μιλάνε άπειρες ώρες στην πατρίδα τους. Άβυσσος η ψυχή του Κινέζου...αλλά με τέτοια επιχειρηματικά μυαλά δεν είναι μακριά η ημέρα που θα κατακτήσουν τον κόσμο και θα παίρνουμε εντολές παραγωγικότητας από τα κεντρικά του ΚΚΚ!

Από το γραφείο (Ι)

Gadgetάκια τον έλεγα και εγώ και ας μη με είχε ακούσει κανείς...Είναι σχιστομάτης, μόνιμα καλωδιωμένος με 2 (ή μήπως 3) κινητά τελευταίας τεχνολογίας, i-pod και ενίοτε με ακουστικά συνδεμένα με τον υπολογιστή του. Είναι ο guru της τεχνολογίας. Λένε πως ξέρει απέξω όλα τα τελευταία μοντέλα των κινητών, ποιό είναι το φτηνότερο, ποιο είναι το καλύτερο, σε ποιά από τα ''ψιλά γράμματα'' στο contract πρέπει να δώσεις σημασία.

Ο gadgetάκιας είναι πολύ ήσυχο παιδί. Δε γελάει ποτέ, δε μιλάει ποτέ σε κανένα. Έφτασε κάποτε μια φήμη στα αφτιά μου πως ήταν πολύ διαφορετικός κάποτε, αλλά ο έρωτας τον άλλαξε. Δεν το κηνύγησα να μάθω κάτι παραπάνω. Μου έκανε όμως πολύ εντύπωση πως είναι λαλίστατος όταν μιλάει σε ένα από τα κινητά του. Για την ακρίβεια είναι στο τηλέφωνο σχεδόν όλη την ώρα επαναλαμβάνοντας σχεδόν μόνιμα την ίδια φράση, σε τέτοιο βαθμό που μέχρι και εγώ την έμαθα απέξω!

Καιρό τώρα με είχε φάει αυτή η περιέργεια. Μα γιατί να επαναλαμβάνει συνέχεια το ίδιο πράγμα; Και με ποιούς να μιλάει όλη την ώρα αυτός που δεν τον έχω ακούσει ποτέ να λέει ένα γεια στον κόσμο γύρω του. Μπας και είναι χρηματιστής και δίνει εντολές, πούλα πούλα ή αγόρασε στην γλώσσα του?

Και εχθές που τον άκουσα ξανά δεν άντεξα. Έκανα έρευνα, ρώτησα ανθρώπους που συνδέονται μαζί του. Και τελικά έμαθα. Και αυτό που έμαθα με στενοχώρησε βαθύτατα και με έκανε να σκεφτώ για την ανθρώπινη φύση.

Κανείς δεν είναι στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου του gadgetάκια. Και αυτό που επαναλαμβάνει είναι η εξής φράση: ''Κατάλαβες ρε φίλε, να μου πει η παλιοπουτάνα πως το κινητό μου είναι σαν παντόφλα και πως δεν στέλνει μηνύματα''.

Γατες

Ένα από τα πράγματα που άκουσα/διάβασα τελευταία και με άγγιξε πολύ είναι ο τρόπος που κατέρρευσε ψυχικά ο Νίτσε. Βρισκόταν σε μια κεντρική πλατεία του Τορίνου, όταν από την άλλη πλευρά είδε κάποιον να μαστιγώνει ένα άλογο στο κεφάλι. Έτρεξε προς τα εκεί, αγκάλιασε το λαιμό του ζώου σα να προσπαθούσε να το προστατέψει και κατέρρευσε στο έδαφος.

Ποιός ξέρει ποιές πόρτες της ψυχής του άνοιξε μέσα του αυτή η σκηνή για να βγουν έξω οι δαίμονες και να τον γονατίσουν. Και ποιός ξέρει πόσο καλά σφαλιστές είναι οι πόρτες της δικιάς μας ψυχής...

Φολκλόρ

Σοφή ουγγρική παροιμία που άκουσα τελευταία:

''Δε γίνεται να χέζεις τρέχοντας και τα σκατά να πέφτουν στο ίδιο σημείο''.

Χειροκρότημα

Παρασκευή βράδυ, η ώρα είναι 22:16 και περιμένω να σταματήσει η βροχή να πάω στο σπίτι. Πάω να πετάξω τη σάκα μου, να αλλάξω τα ρούχα μου, να φορέσω εκείνη την παλιά στολή την ξεφτισμένη και σοβαρή και να πάω στην παράσταση.

Μόλις που θα προλάβω να βγω στη σκηνή. Εκεί θα βγάλω ένα ένα τα προσωπεία μου και θα τα ακουμπήσω κάτω. Και καθώς θα τα βγάζω, θα συρικνώνομαι και πριν πετάξω και το τελευταίο από πάνω μου - αυτό που η μνήμη πια το έχει ξεχάσει, θα εξαφανιστώ από τα μάτια του έκπληκτου κοινού.

Θα πάω στις ''άλλες πόλεις και θάλασσες'', εκεί που είναι πάντα άνοιξη και μεσημέρι. Θα τραβήξω για την αγορά πετώντας σαν ελεύθερο πουλί και θα περιηγηθώ στα πιο όμορφα μαγαζιά, θα χώσω τα χέρια μου στις πιο πολύχρωμες χάντρες, θα μυρίσω τα ομορφότερα αρώματα. Και εκεί που θα είμαι έτοιμος να παραδωθώ στο παντοτινό μεθύσι και έρωτα, θα πέσει το μάτι μου σε κάτι προσωπεία παραπεταμένα σε μια γωνιά. Όχι δεν πρέπει να τα αγοράσω, είναι φριχτά και παραμορφωμένα και αν τα φορέσω θα αναγκαστώ να πάω πίσω. Όμως θα ξέρω πως θα το κάνω τελικά, η θέλησή μου θα υποχωρήσει μπροστά στο ζεστό χειροκρότημα και τον ενθουσιασμό του κοινού όταν επιστρέψω στη σκηνή.

Τα γλυκούλια μου

Ο Ηρόδοτος λέει πως το θείο είναι φθονερόν και ταραχώδες. Δεν είναι πολύ ζουμπουρλίδικα τα αρχαία ελληνικούλια?

Amalia

This is the outcome of a story that shook the Greek blogsphere and society. It was decided by the majority of Greek bloggers to dedicate 1st of June in her memory and post the following in our blogs. You will find the same post in most greek blogs. For translation in other languages, please visit http://giatinamalia-blog.blogspot.com/


…"Every patient has the right to being respected and maintaining his dignity."(Greek law, article 47, L.2071/1992)

"Quacks should be the exception, you guys, not the norm…" (Amalia Kalyvinou , 1977-2007)

Since the age of 8, Amalia Kalyvinou started having pains. Despite her numerous visits to doctors and several admissions to hospitals, no-one managed to diagnose her in time with the benign neurinoma of her lower extremity, which was the actual diagnosis at that point. 17 years later, Amalia was told that the neurinoma had transformed by then into a malignant tumour.For the next 5 years, Amalia not only had to fight with the cancerous disease and amputation, but also with a corrupt Greek National Health System: it ignores (by choice) the ongoing patient-to-doctor bribery and insists on time-consuming bureaucratic methods and practices. Besides radiotherapy and chemotherapy, Amalia had to face the financial exploitation by doctors that stood opposite to rather than by her side. On top of her pain, she had to endure the greediness of private clinics and the exhaustingly long waiting queues of the health insurance system, in order to get legal approval for some ridiculously low financial compensation.

Amalia passed away on Friday, May the 25th, 2007. She was just 30 years old.

Before dying, she managed to document her experience and share it with us in her blog http://fakellaki.blogspot.com/. The promising literature graduate named in there each and every one of the doctors she had to bribe, praising at the same time the ones that honoured the Hippocratic Oath. Her testimony moved thousands of people that stood by her side all the way to the end."Amalia's main aim was to tell her story, so that she could awaken as many people and as many consciences as possible. She mainly wanted to show that there are ways to resist not only the self-regulation and authority of dishonest and heartless doctors, but also the bureaucrats of the Health System."(Dikaia Tsavari & Georgia Kalyvinou – Amalia's mother & sister)According to the Greek law, it is considered a major disciplinary offence for the doctors of the Greek National Health System to:"Accept bonus and especially any compensation or property grant, for any medical service provided.” Amalia Kalyvinou fought for things that are taken for granted in a modern European country. Unfortunately, this is not the case for Greece. Continuing Amalia’s effort where she left off, we protest in public and we demand:

* THE STATE TO TAKE IMMEDIATE ACTION TO STOP BRIBERY AND THE INEQUALITY BROUGHT IN THE TREATMENT OF PATIENTS.

* THE NATIONAL HEALTH COMMITTEE TO BE MORE FLEXIBLE SO AS PATIENTS STOP FALLING VICTIMS TO TIME-CONSUMING BUREAUCRATIC PROCESSES.

* THE DEPARTMENT OF HEALTH TO ENSURE STRICTER CONTROL ON THE RELATION OF DRUG COMPANIES – MEDICAL SERVICE.

* FULL UTILISIZATION OF CURRENTLY ABANDONED HOSPITAL INFRASTRUCTURE. CONTINUOUS AND COMPLETE SCIENTIFIC TRAINING & DEVELOPMENT FOR DOCTORS AND NURSES.

* CREATION OF A NATION-WIDE ELECTRONIC MEDICAL RECORD SYSTEM, TO SPEED UP PROMPT DIAGNOSIS AND TREATMENTLET’S END THE HYPOCRISY OF THE ONES THAT GOVERN, WHO PREFER TO ALLOW DOCTORS TO BE BRIBED BY THEIR PATIENTS, INSTEAD OF PROVIDING THEM WITH A DECENT SALARY.

* NO MORE BRIBERY*

NO MORE BUREAUCRACY*

NO MORE LIESWE DEMAND FREE AND EFFICACIOUS HEALTHCARE SERVICES FOR ALL.

Next time you’ll have to bribe a doctor, just don’t. Choose instead to make a donation. Amalia’s last wish was to contribute to the -under construction- Oncological Centre for Children. (Elpida foundation, tel no 0030210-7757153, email: info@elpida.org, Bank accounts: National bank of Greece, account no 080/480898-36, Alphabank account no 152-002-002-000-515. Please remember to quote that your donation is “for Amalia”)

Scum

They said in the news this morning that vandals made a big mess in the Midlands tram service by cutting the overhead cables. Since they can rely on the indigenous scum, they don't need terrorism to screw up the country.

Ποίημα

Αυτό το ποίημα το έγραψε ο αδερφός μου και του το ζήτησα να το βάλω εδώ αν και δεν του επιτρέπω να διαβάζει το blog μου. Με χαρά μου το έδωσε.

Θα έρθω σπίτι σου ξαφνικά,
Θα σε πάρω κοντά μου με τα πιο μακριά μου χέρια
Στη γειτονιά σου τους σκύλους μου θα λύσω
Τα αδέλφια σου
Τη μάνα σου θα προσυλητίσω
Και θα φύγουμε μακριά
Και να δούμε μπροστά μας χαλάσματα
Θα τα πηδήσουμε,
Εξεγέρσεις στην επαρχία, φωτιές σε εκκλησίες,
Δεν μας τρομάζουνε,
κι αν διψάσουμε
θα πιούμε από το αρχαίο νερό που έχω φυλάξει στο στέρνο μου.
Σε ορυχεία θα κοιμόμαστε,
Σε ηλιοβασιλέματα θα λουζόμαστε
Και σε όλους τους ανθρώπους θα διδάξουμε
Να σμίγουν τον έβενο με το ελεφαντόδοντο.

Lyrics

I bought red glasses and everything around me looks like a cinema movie
and I don't know how to live, I don't know how to love
I just watch my life
I bought a red pen, follow the coastline and write
songs of fire, songs of blaze
I just copy my life

Oh, how beautiful the sun and the morning are
and what a pain the friend who cries ''trip'' is
Oh, how beautiful the moon is when it comes out to see us
holding a light for the love's feast

I bought a red heart and wear a loose shirt
and I ask the people who know about love to tell me whom I should give love to
I bought red wings, have a good time and laugh
I touch the snow's body and the martlet's tail
I talk into God's ears.

Oh, how beautiful the sun and the morning are
and what a pain the friend who cries ''trip'' is
Oh, how beautiful the moon is when it comes out to see us
holding a lightfor the love's feast

S. Kraounakis
------------------------------------------------------------------------------

The North Star will drive the clouds off
but before the sail cloth appears in the sea
I will become wave and fire to hug you, foreign land
and you, my fatherland, now lost and distant
you will become a cuddle and a wound at the same time
as soon as you wake up in this foreign land

Now I jump into life's feast
Now I jump into joy's celebration

My old moons, my new birds
drive the sun and the day off the mountain
so as to see me passing by like a lightning.

M. Hatzidakis/N. Gatsos

Αγάπη

Αγαπάν: αποδέχεσθαι. αγαπάν, το αρκείσθαι τινι και μηδέν πλέον επιζητείν

Λεξικό της Σούδας, 10 ος αιώνας μ.Χ.

Αλήθεια σου λέω.

Στεκόταν όρθια, μόλις ένα μέτρο από μένα. Το πρόσωπό της ανέκφραστο, κοιτούσε μια τα μάτια του, μια το πάτωμα. Αργά, δε βιαζόταν, έμοιαζε σαν να αμφιταλατευόταν για κάτι. Αυτός, καθιστός, της χάιδευε το εσωτερικό των μηρών της, την κοίταζε με ανυπομονησία αλλά και προσποιητή κατανόηση, κατευθείαν στα μάτια. Αυτή δεν είχε άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσει. Να παίξει ξανά το ρόλο. Να τον αγκαλιάσει, να τον φιλήσει στο στόμα και να φύγει αργά αργά.

Την κάρφωνα και εγώ με τα μάτια μου. Ήθελα και δεν ήθελα κάτι απροσδόκητο να συμβεί, να συνειδητοποιήσει την αδιακρισία μου και να διαμαρτυρηθεί, να χυμούσα πάνω της και να την άρπαζα για να προκαλέσω την αντίδρασή της, ίσως και να τη φιλούσα, κάτι τέλος πάντων που να τους ένωνε ξανά, κάτι που να ξεγελούσε την τάξη του σύμπαντος και να το έκανε να εκτροχιαστεί, έστω και για λίγο, έστω μάταια. Γιατί αυτό πάντα ήθελα να είμαι στη ζωή μου, ένας γελωτοποιός.

Όμως πάλι άφησα τον ''άγγελο την ποίησης'' να με καταβάλλει. Και προς το τέλος του ποστ ο άτιμος με εγκατέλειψε...Γι αυτό το μόνο που σκέφτομαι πως έχει σημασία τώρα είναι αν θα αγοράσω εκείνη την φορητή ντουλάπα ή όχι και το τι θα μαγειρέψω για την επόμενη βδομάδα στο πάρτυ. Α! και το διδακτορικό μου, να μη γελιόμαστε....

Lyrics

To my friend Ali, some lyrics full of wisdom

The letter

I want to stop thinking about the same thing over and over
as everything was lies, ash and embers
I want my window open, to be hit by freh air
to have my mind empty
and the time with me

I don't want you to talk to me about the things you have lived
even if the glass has been broken, does it really matter?
I want you to come and find me
to have a chat
how do we feel so passionately
how do we live so indifferently

I don't want you to be sad on Sunday evenings
without this darkness, the time is meaningless

I want you to leave to save yourself and stop complaining
to forget who you were and what you looked like during the trip
thus I will love more but see you less
like a distant woman I fell in love with just before leaving

I don't want you to be sad on Sunday evenings
without the darkness, the time is meaningless

Good morning

When a man is silent, he falls in a well
with its walls shining in the dark
and it is just when everything looks fuzzy and gloomy
that a twist of fate makes his mind working again.

And then everything looks fair and nicely made
crying and happiness
theaters and markets
the world's mysteries and tortures.

Ποιός είναι ο Τζίμης Πανούσης?

Ο Τζίμης Πανούσης είναι μια τυπική νεοελληνική φιγούρα, αρκετά εκτεθειμένη στο κοινό είτε μέσω των media είτε από τις παραστάσεις του. Για άλλους είναι ο ασυμβίβαστος αναρχικός που εξακολουθεί να τα βάζει με όλους και με όλα χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Για άλλους πάλι ο μεγάλος απατεώνας που ενώ το παίζει μαύρη αναρχία βγάζει λεφτά με το τσουβάλι από τις ακριβές παραστάσεις, τα cd κλπ. Και για να πω την αλήθεια και εγώ ενδόμυχα τον λοιδωρώ γι αυτή του την αντίφαση, δεν μπορώ να τη χωνέψω. Αλλά πιο πολύ λύπηση, ή μάλλον εκνευρισμό, μου προκαλεί το προσωπείο που μόνιμα έχει, είτε στις παραστάσεις του, είτε στις εκπομπές που τον έχουν καλέσει δήθεν για να ''μιλήσει σοβαρά'', αλλά ποτέ δεν το κάνει, πάντα καταφεύγει στην σάτιρα και την μανιέρα, δε λέει να πάρει επιτέλους μια ξεκάθαρη θέση για το τι στάση έχει στα σοβαρά και το πως αντιλαμβάνεται την σχιζοφρενή ζωή του. Είναι λοιπόν ένας δειλός.

Τον θυμάμαι μια φορά σε ένα νυχτερινό κέντρο να παρακολουθεί μια σατιρική παράσταση συνάδελφου. Καθόταν ατάραχος, σιωπηλός, δεν κάπνιζε, δεν έπινε, πιο πολύ έμοιαζε με ένα ντροπαλό παιδάκι που ήθελε να περνά απαρατήρητο, οποία αντίφαση με τον υπερδραστήριο και προκλητικό Πανούση επί σκηνής. Αλλά αυτή η σκηνή μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ προσωπείου και πραγματικότητας, ποιός τελικά είναι ο Τζίμης Πανούσης στα αλήθεια?

Αλλά σήμερα το πρωί σιγοτραγουδώντας ένα από τα τραγούδια του κατάλαβα ποιός είναι στα αλήθεια και όλα μπήκαν σε τάξη πλέον, όλα εξηγήθηκαν:

''Θέλω να πέσω μέσα
σε χάχανα και γέλια να πνιγώ
να γίνω πριγκηπέσσα
της μάνας μου τα ρούχα να φορώ



να χαθώ''

Χρόνια Πολλά

Για μένα υπάρχουν δύο αρχέτυπα γυναικών.

Η μία γυναίκα έχει μικρά μάτια, φαρδιές πλάτες, άσπρη επιδερμίδα και τα δάχτυλα των ποδιών της είναι ελαφρώς κοντόχοντρα αλλά πολύ καλοσχηματισμένα, για να πατάει στέρεα στη γη. Φοράει ένα μακρύ χωριάτικο φόρεμα ως τον αστράγαλο, είναι ξυπόλητη φυσικά και στέκεται στη μέση ενός αλωνιού κάπου κοντά στην Πρέβελη αγναντέυοντας το Λιβυκό Πέλαγος μια ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη.

Είναι το νεαρό κορίτσι που θέλουμε να αποπλανήσουμε.

Η άλλη γυναίκα ξαπλώνει σε ένα καναπέ κάποιου διαμερίσματος στο Χαιδάρι. Έχει μαύρα σγουρά μαλλιά, μεγάλα καστανά μάτια, στενό και αδύνατο πρόσωπο, ελαφρώς γαμψή μύτη. Είναι ελαφρυά, για να την παρασέρνει ο άνεμος κατά πού πάει και τα δάχτυλα των χεριών της είναι μακριά και λεπτά, για να πετάει. Τρώει τις παρανυχίδες της.

Είναι το νεαρό κορίτσι που είμαστε και θέλουμε να το αποπλανήσουν.

Στάσου

Πού βιάζεσαι, στάσου!
Βάλε το ποδάρι σου ξανά μέσα που μου το πέταξες δήθεν ανέμελα έξω από το παράθυρο.
Και την κεφάλα σου, μέσα και αυτή.
Δεν είδες τί έπαθε ο άλλος, ο πορνόγερος, με το χάσμα που άνοιξε μέσα του και δεν μπορούσε να το γεφυρώσει? Και κατέληξε να έχει τη γελοία και σχιζοφρενή ζωή που είχε και έναν ακόμα πιο γελοίο θάνατο?

Φέρσου σοφά. Βάλε λίγο ψέμα στη ζωή σου, μην κοιτάζεις τον ήλιο χωρίς γυαλιά. Τόσοι και τόσοι στο έχουν πει πως η υπερβολική αλήθεια σκοτώνει, ή μάλλον πως δεν υπάρχει μια και μοναδική αλήθεια.

Γι αυτό σου λέω, στάσου. Τώρα, πριν είναι πολύ αργά.

Ιδιότυπος συνάντησις

Απόψε στο ταπεινό μου σπίτι στο Birmingham έχουμε μαζευτεί φίλοι από όλες τις γωνιές του πλανήτη - Γερμανία, Γαλλία, Λευκορωσία, Ελλάδα, Κύπρο, Χώρα των Βάσκων, Ταιβάν, Ουγγαρία, Σλοβακία, Ιράν - να δοκιμάσουμε μαγυάρικη παραδοσιακή κουζίνα, να δούμε πολιτικές μαγυάρικες ταινίες του 70 και να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί ''Να πεθάνει ο χάρος!''

Να δούμε, θα καταφέρουμε να τον νικήσουμε?

Πανδώρα

Μετά εμετός. Ξερνούσε μαύρη χολή και μετά αίμα. Μετά άρχισε να ξερνάει τα ζωτικά τουόργανα, καρδιά, συκώτι και πνευμόνια. Ύστερα το μυαλό, ένα ένα τα κύτταρά του εγκεφάλου χύθηκαν στα πόδια του. Και τέλος, σαν επιθανάτιο ρόγχο, ξέρασε και την ελπίδα.

Φίλε

Εσύ φίλε να μη φοβάσαι τίποτα. Είσαι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα, θα βρεις το δρόμο σου αργά ή γρήγορα. Εμένα άσε με είμαι από άλλο ανέκδοτο. Η ζωή μου επιφυλάσσει άλλο πεπρωμένο, που μου είναι εντελώς κρυμμένο αυτή τη στιγμή. Μόλις πάω να βγάλω το κεφάλι από τις πολεμίστρες για να δω μια σπιθαμή παραπέρα, μόνο χαμό βλέπω...δε θα αντέξω...

Καλώς

Είμαι καλός, είμαι καλός, ναι ρε είμαι καλός, είμαι πολύ καλός, είμαι πολύ καλός, είμαι πάρα πολύ καλός.

Λουκάς στο ''Σπιρτόκουτο'' του Γιάννη Οικονομίδη

Birmingham

Σήμερα το πρωί, παρατήρησα πως σε μια ακτίνα 100 μέτρων από το σπίτι μου συνυπάρχουν μαυρόπευκα, έλατα, κέδροι και κυπαρίσσια σε κήπους και σε παρκάκια. Και όλα αυτά μέσα στο Birmingham παρακαλώ. Αν συνυπολογίσω τους αναρίθμητους σκίουρους, τις αλεπούδες, τα κοράκια και τα πολλά είδη πουλιών που συναντάω συχνά στους περιπάτους μου, διαπιστώνω πως η πόλη είναι παράδεισος βιοποικιλότητας και άγριας φύσης.

Τεμαχισμένος λόγος

Ένας πολύ αγαπημένος φίλος, φίλος στο τώρα, στο τότε ή στο μετά μου είπε πως ''να μωρέ, ξέρεις, νομίζω, πως δεν αξίζουν και πολύ νομίζω δηλαδή να οι γυναίκες μωρέ, πως να το πώ, οι γυναίκες είναι γυναίκες και πως δεν μπορούν, ξέρεις, κατάλαβες...''

Και μετά από λεπτά περίσκεψης του απάντησα: '' Καταλαβαίνω τι θες να πεις, ναι έχεις δίκιο, δηλαδή δεν ξέρω, ίσως...''

Γιατί δεν μπορώ να βρω τη δικιά μου φωνή? Γιατί ίσως τη φοβάμαι, φοβάμαι αυτά που θα μου ψιθυρίσει αυτή η φωνή και θα με σφάξουν ως το τελευταίο μου κύτταρο.

-Και τί νομίζεις θα σου έλεγε η φωνή σου αν είχε φωνή δικιά της, αντάρια και καθαρή?

-Τί ωραία που θάταν να ήμουν γυναίκα!

Φωνές

Μέσα μας υπάρχουν πολλές φωνές. Φωνές πρωτόγονες, φωνές πολιτισμένες. Άλλες που ζητάν υποταγή και άλλες που ζητάν κατάκτηση. Και ο σκοπός της ζωής μας είναι αυτός, να τις κάνουμε από ανεξέλεγκτες ελεγχόμενες. Είναι αμφίβολο αν θα τα καταφέρουμε αλλά η προσπάθεια μετράει. Αυτό αλλωστε δεν προσπαθεί να μας πει και ο Καζαντζάκης? Και μια και είπα Καζαντζάκης, είναι πράγματι συγκινητική η αγνή του πίστη στην ματιά της Κρήτης όπως την αποκαλεί. Δεν αμφιβάλω πως αυτή η ματιά υπάρχει. Αναρωτιέμαι όμως αν πλέον η Κρήτη μπορεί να την εμπνεύσει έτσι όπως την καταντήσαν οι Νεοκρητικοί.

Ζωή

Παύεις να φοβάσαι τη ζωή όταν συνειδητοποιείς πως δεν είναι μαύρο-άσπρο. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι δύσκολη και χρειάζεται συνεχή εγρήγορση. Ξέρω πως σε φοβίζει αυτό το ''συνεχής εγρήγορση'' αλλά και αυτό δεν είναι παρά ένας φόβος. Μια σκιά, τίποτα περισσότερο. Φιλιά.

Πρόβλημα

Το μεγάλο πρόβλημα του ανθρώπου είναι ο χρόνος.
Η ζωή μας υφίσταται ένα βίαιο κατακερματισμό του χρόνου
που δεν τον ορίζουμε. Έτσι ο χρόνος γίνεται αντίπαλος.

Ο βιασμός παύει να υφίσταται όταν καταφέρεις να κάνεις
το χρόνο σύμμαχό σου. Όταν καταφέρεις να ακούς και να υπακούς
στο δικό σου χρόνο. Αφού τον υπακούσεις, κάθεσαι και θητεύεις δίπλα του,
μαθαίνεις τα μυστικά του σιγά σιγά και μετά τον εξημερώνεις, ώσπου τέλος τον ορίζεις.

Γράμμα σε ένα φίλο

Φίλε,

τη συμβουλή μου μην ξεχάσεις. Σκύψε πάνω στους μύθους,
διάβασέ τους καλά και μάθε τους απ'έξω. Προσπάθησε να τους καταλάβεις,
άστους να βασανίσουν την ψυχή σου και αυτοί θα στο ξεπληρώσουν και θα ξεχαστούν.

Ευτυχία

Το μαράζι αυτό τον έτρωγε μια ζωή
την ευτυχία που του υποσχέθηκαν οι μοίρες να βρει
ο δόλιος, δεν καταλάβαινε πως η ευτυχία σε βρίσκει από μόνη της,
όταν πάψεις να την αναζητείς.

Καμπάνια

Επισκέφτομαι κάπου κάπου μαγαζιά με γυναικεία ρούχα και χαζεύοντας τα μεγάλα διαφημιστικά πόστερ τους δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πως θα φαίνονταν αν τα μοντέλα ήταν τραβεστί.

Ποιηματάκι για αρχή

Μπήκες από την παλιά αυλόπορτα
και περπάτησες τελετουργικά ως την άκρη του φράκτη
με τη μεγάλη θέα στους λόφους. Όπως κάθε φορά.

Και με ανακούφιση είδες πως δεν το είχε ρίξει ο άνεμος,
δεν το είχαν ξυλεύσει οι ξυλοκόποι, δεν το είχαν κάψει οι βοσκοί
το αρτόδεντρό σου. Η επώδυνη αφύπνιση μπορούσε να αναβληθεί.

Γύρισες πίσω και προσποιήθηκες παιγνίδι.