Ετεροχρονισμένο ποστ

Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του το υδροκέφαλο τέρας.
Για τις πληγές, για την απώλεια, για την όχληση στη γειτονιά του.

Γιατί να συμβεί αυτό τώρα; Και ποιός του είπε να συμβεί; Λες και δεν έφταναν οι υπόλοιποι μπελάδες, λες και δεν κολλούσε αρκετά το δέρμα από τον ιδρώτα του καλοκαιριού. Αλλά τέλος πάντων, δες το αλλιώς. Άλλη μια ευκαιρία για έτοιμη ημιμάθεια που όλο και κάπου θα εξαργυρωθεί, αλοίμονο! Και για ψευδή συνειδητοποίηση, α και για ηρωισμό κάποτε.

Εν τω μεταξύ τσιμουδιά για τις απώλειες στο βορρά. Για την Κοτύλη, τις Αρένες, τα Πιέρια, ''μα υπάρχουν τέτοια μέρη στην Ελλάδα; μοιάζουν με Ελβετία''. Πλούσια οικοσυστήματα, αρχαίοι δρυμοί, ο πραγματικός δασικός πλούτος της Ελλάδας. Αυτές είναι παράπλευρες απώλειες, απλά τοπωνύμια που τα διαβάζουμε στις εφημερίδες μόνο όταν ξεσπάει πυρκαγιά. Και τα τελευταία χρόνια η πυρκαγιά ξεσπάει συστηματικά στα ορεινά δάση της Πίνδου και της Πελοποννήσου, στα ελάχιστα μέρη που έχουν μείνει αλώβητα από το σύγχρονο άνθρωπο στην Ελλάδα.

Η Αττική είναι χαμένη υπόθεση, η αλώβητη και άγνωστη Ελλάδα τώρα χάνεται. Και αυτή είναι απείρως μεγαλύτερη απώλεια, τουλάχιστον για μένα προσωπικά.