Ο Τζίμης Πανούσης είναι μια τυπική νεοελληνική φιγούρα, αρκετά εκτεθειμένη στο κοινό είτε μέσω των media είτε από τις παραστάσεις του. Για άλλους είναι ο ασυμβίβαστος αναρχικός που εξακολουθεί να τα βάζει με όλους και με όλα χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Για άλλους πάλι ο μεγάλος απατεώνας που ενώ το παίζει μαύρη αναρχία βγάζει λεφτά με το τσουβάλι από τις ακριβές παραστάσεις, τα cd κλπ. Και για να πω την αλήθεια και εγώ ενδόμυχα τον λοιδωρώ γι αυτή του την αντίφαση, δεν μπορώ να τη χωνέψω. Αλλά πιο πολύ λύπηση, ή μάλλον εκνευρισμό, μου προκαλεί το προσωπείο που μόνιμα έχει, είτε στις παραστάσεις του, είτε στις εκπομπές που τον έχουν καλέσει δήθεν για να ''μιλήσει σοβαρά'', αλλά ποτέ δεν το κάνει, πάντα καταφεύγει στην σάτιρα και την μανιέρα, δε λέει να πάρει επιτέλους μια ξεκάθαρη θέση για το τι στάση έχει στα σοβαρά και το πως αντιλαμβάνεται την σχιζοφρενή ζωή του. Είναι λοιπόν ένας δειλός.
Τον θυμάμαι μια φορά σε ένα νυχτερινό κέντρο να παρακολουθεί μια σατιρική παράσταση συνάδελφου. Καθόταν ατάραχος, σιωπηλός, δεν κάπνιζε, δεν έπινε, πιο πολύ έμοιαζε με ένα ντροπαλό παιδάκι που ήθελε να περνά απαρατήρητο, οποία αντίφαση με τον υπερδραστήριο και προκλητικό Πανούση επί σκηνής. Αλλά αυτή η σκηνή μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ προσωπείου και πραγματικότητας, ποιός τελικά είναι ο Τζίμης Πανούσης στα αλήθεια?
Αλλά σήμερα το πρωί σιγοτραγουδώντας ένα από τα τραγούδια του κατάλαβα ποιός είναι στα αλήθεια και όλα μπήκαν σε τάξη πλέον, όλα εξηγήθηκαν:
''Θέλω να πέσω μέσα
σε χάχανα και γέλια να πνιγώ
να γίνω πριγκηπέσσα
της μάνας μου τα ρούχα να φορώ
να χαθώ''
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment