Ο Χριστός σταμάτησε στο Ιδάλιον

Ο θεός είναι γνωστό τοις πάσι πόσο τεμπέλης και αργόσχολος είναι. Τρανή απόδειξη πως δεν κουνάει το δαχτυλάκι του να συμμαζέψει λίγο τη βρώμα και την ακαταστασία εδώ κάτω στη γη, να βάλει μια σκούπα, να κάνει κανά σφουγγάρισμα...

Η μόνη του υποχρέωση είναι να πλάθει ανθρώπους. Και τί βασανιστική υποχρέωση...να ασχολείται με κάτι που κάποτε ανέλαβε με τόση πίστη, όρεξη και όραμα, αλλά που πια έχει καταντήσει βάρος αφόρητο που αν και το σιχαίνεται, δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτό, ως άλλος Σίσυφος.

Έτσι είναι μέρες που δεν αφιερώνει πάνω από 1 ώρα για το κάθε ανθρωπάκι. Και τα κάνει γεμάτα ατέλιες. Σε άλλα πετσοκόβει τα φτερά, άλλα τα κάνει κακάσχημα και άλλα τα αφήνει λειψά, ούτε που νοιάζεται να κρύψει κάπως την χοντροκοπιά. Και έτσι όπως είναι, τα στέλνει στη γη να προσπαθούν ματαίως να πορευτούν μέσα στην τύφλα τους.

Είναι όμως και κάτι μέρες, πάντα καλοκαιρινές, πάντα ηλιόλουστες, που σηκώνεται το πρωί φρέσκος και ξαναγεννημένος, ψήνει μερακλίδικο καφέ που τον πίνει αργά αργά, ευφραίνεται από την ομορφιά του παραδείσου και καμαρώνει τα έργα του. Και μετά κάθεται στο αρχαίο του σκαμνί και καθώς στρώνεται στη δουλειά, το παλιό του όραμα ξαναζωντανεύει. Τέτοιες μέρες μπορεί να καταπιάνεται με ένα ανθρωπάκι μονάχα για ολόκληρη την μέρα, να αγκομαχά πάνω του ώρες ολόκληρες για να χωρέσει την τέχνη και τη σοφία του μέσα στην άψυχη ύλη. Και αφού τελιώσει το έργο του και το αποθαυμάσει, πονηρεύεται να το κρατήσει κοντά του για να του θυμίζει τους πρωτόπλαστους. Αλλά ξέρει πως άγραφοι νόμοι, πιο παλιοί και δυνατοί ακόμα και από αυτόν δεν του το επιτρέπουν. Και έτσι το στέλνει στη γη για να αντικαθρεφτίζεται κάτι από τη λιακάδα του παραδείσου στην ψυχή τους και να τη ζεσταίνει.

Αφιερωμένο στη Μαργαρίτα.