Πλάτωνας

Μπορώ να δηλώσω επιτέλους πως το μόνο που με συγκινεί πλέον στον κόσμο και τον άνθρωπο είναι η ειλικρίνια ή η απλότητα δηλαδή η άγνοια, ή αλλιώς η αυθεντικότητα. Μεγαλώνοντας σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως η βρωμιά είναι παντού, και εννοώ τη βρωμιά εκείνη που φθείρει τα μάτια της ψυχής και τα κάνει να φαίνονται κουρασμένα. Παρεπιπτόντως η ικανότητά μου να αναγνωρίζω τη βρωμιά είναι ίσως το μοναδικό πράγμα στο οποίω νιώθω να γινομαι καλύτερος χρόνο με το χρόνο, και αυτός είναι ο μόνος σαφής απολογισμός που μπορώ να κάνω για το χρόνο που πέρασε (και περνά).

Ειλικρίνια, απλότητα, άγνοια και αυθεντικότητα λοιπόν. 'Ομως ο θαυμασμός και ο σεβασμός μου για αυτές τις ιδιότητες σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως είμαι έτοιμος να πάω να ζήσω στην έρημο, σε ένα απομονωμένο νησί ή ανάμεσα στους ιθαγενείς της Παπούας-Νέας Γουινέας. Δυστυχώς. Είμαι ο ίδιος ήδη αρκετά βρώμικος για να αγγίξω με τα χέρια μου μια τέτοια κατάσταση χωρίς να τη λερώσω. Μου είναι αρκετό να ξέρω πως βρίσκεται εκεί έξω, σε κάποιο σημείο του συμπαντικού χωροχρόνου.

Οπότε τί απομένει. Οι συνοδοιπόροι μου. Τραγούδια, φίλοι, λυγμοί που φτάνουν ως το λαιμό αλλά σπάνια ξεσπάνε, ψευδαισθήσεις. Με λίγα λόγια η ζωή όπως τη ζούμε οι περισσότεροι. Και αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη και ψυχική χαρά όταν κάποια όμορφα βράδια βγαίνω εκεί έξω στην είσοδο της σπηλιάς και βλέπω τους ίσκιους όλων των θαυμαστών πραγμάτων να περνούν.