Η κοκκινοσκουφίτσα και ο λύκος

Ξαπλώνω στο ίδιο κρεβάτι με τη Μαργαρίτα. Με κοιτάζει και τα βοιδίσια, λαμπερά μάτια της ψήνονται στον έρωτα. Όχι για μένα βέβαια, για τη ''ζωή'' λέει, ούτε που ξέρω τί εννοεί. Μου απαγορεύει να μιλώ, λέει πως μόνο το αποχαυνωτικό σκάλισμα της μύτης έχει νόημα. Το κάνουμε μαζί, με γεμίζει με άφατη ευχαρίστηση. Μετά μου λέει να μη μιλώ, να μη μιλώ ποτέ, και μπροστά της να κάνω πάντα το ''λέσβιο'', ένας διάβολος ξέρει τί εννοεί. Το κάνουμε μαζί, εγώ το λέσβιο και εκείνη τη λεσβία, και μετά μου απαγορεύεται να μιλήσω. Δε θα με φάει τελικά; Ανοίγει την τηλεόραση τη μέρα του θανάτου της και τραβάει μια τελευταία φωτογραφία. Πάρτη, μου λέει, έτσι θέλω να με θυμάσαι, σαν ιερή αγελάδα που πεθαίνει από φυσικά αίτια, δηλαδή ποτό και τσιγάρα. Καημένη Μαργαρίτα, καημένη μαμά της Μαργαρίτας, καημένη καμένη γεύση στα χείλη σου όταν ντε και καλά σε φίλησα άθελά μας Μαργαρίτα.

Δεν μπόρεσα να εκφράσω τα βαθιά μου συλλυπητήρια μου στην οικογένεια Καραπάνου γιατί η ατυχής κόρη μου πήρε τη μιλιά με το μαγεμένο τάσι.