Παρασκευή βράδυ, η ώρα είναι 22:16 και περιμένω να σταματήσει η βροχή να πάω στο σπίτι. Πάω να πετάξω τη σάκα μου, να αλλάξω τα ρούχα μου, να φορέσω εκείνη την παλιά στολή την ξεφτισμένη και σοβαρή και να πάω στην παράσταση.
Μόλις που θα προλάβω να βγω στη σκηνή. Εκεί θα βγάλω ένα ένα τα προσωπεία μου και θα τα ακουμπήσω κάτω. Και καθώς θα τα βγάζω, θα συρικνώνομαι και πριν πετάξω και το τελευταίο από πάνω μου - αυτό που η μνήμη πια το έχει ξεχάσει, θα εξαφανιστώ από τα μάτια του έκπληκτου κοινού.
Θα πάω στις ''άλλες πόλεις και θάλασσες'', εκεί που είναι πάντα άνοιξη και μεσημέρι. Θα τραβήξω για την αγορά πετώντας σαν ελεύθερο πουλί και θα περιηγηθώ στα πιο όμορφα μαγαζιά, θα χώσω τα χέρια μου στις πιο πολύχρωμες χάντρες, θα μυρίσω τα ομορφότερα αρώματα. Και εκεί που θα είμαι έτοιμος να παραδωθώ στο παντοτινό μεθύσι και έρωτα, θα πέσει το μάτι μου σε κάτι προσωπεία παραπεταμένα σε μια γωνιά. Όχι δεν πρέπει να τα αγοράσω, είναι φριχτά και παραμορφωμένα και αν τα φορέσω θα αναγκαστώ να πάω πίσω. Όμως θα ξέρω πως θα το κάνω τελικά, η θέλησή μου θα υποχωρήσει μπροστά στο ζεστό χειροκρότημα και τον ενθουσιασμό του κοινού όταν επιστρέψω στη σκηνή.
4 comments:
Είναι εθιστικό το χειροκρότημα. Ακόμα δε πιο εθιστική η υπόκλιση.
Ωχ, και εσύ εθισμένη;
Ω ναι, όταν χορεύω.
Εσένα σε ένιωσα ηθοποιό, σωστό ή λάθος;
Και ποιός δεν είναι σε αυτή τη ζωή. Εγώ πάντως παίζω σε πολλά έργα ταυτόχρονα :P
Post a Comment