Μαυρόπευκο

Το καμένο, κατεστραμμένο βουνό εξακολουθεί να υφίσταται στην συνείδησή μας; Όχι. Γιατί; Γιατί από τοπίο μεταβλήθηκε σε μη τοπίο. Σε μια ουδέτερη γεωλογική μάζα. Το τοπίο μεσολαβεί μεταξύ της φυσικής πραγματικότητας και του ανθρώπινου μυαλού.

Στο εξής θα μιλάμε για τον Ταύγετο σε αόριστο χρόνο. Ο Ταύγετος δεν κάηκε απλώς, έπαψε να υπάρχει. Πιστεύω πως η οδήγηση στη διαδρομή Σπάρτης-Καλαμάτας σήμερα, ανάμεσα στην καμένη γη θα επιβεβαίωνε τα λεγόμενά μου. Θα ήταν μια διαδρομή με αρχικό και τελικό σημείο αλλά χωρίς περιεχόμενο.

Τη διαδρομή αυτή την έκανα 16 χρόνια πριν και θυμάμαι σαν να ταν χθες τα πανέμορφα μεικτά δάση φυλλοβόλων και κωνοφόρων που διέσχιζε. Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να λέει πως χρόνια φαντασιωνόταν να έρθει στον Ταύγετο λόγω μιας παιδικής ανάμνησης. Ένα από τα βιβλία που αγάπησε μικρός αναφερόταν στο βουνό και στη φύση του.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει για το βουνό τους εξής στίχους που πιστέυω πως έχουν εξαιρετική δύναμη:

«Εχεις κάνει ελάτια, έχεις δρυά, θεέ μου.
Η κορυφή του Ταϋγέτου ήταν πάντα γυμνή,
θα μπορούσες να μ' είχες κάνει ένα αρτόδεντρο»

Εγώ θα παραφράσω το ποίημα ως επικήδειο για τον Ταύγετο που κάποτε υπήρξε και ως ευχή για να αναστηθεί από τις στάχτες του:

«Οι πλαγές του Ταϋγέτου είναι καμένες, θεέ μου,
θα μπορούσες να μ' είχες κάνει ένα μαυρόπευκο»

Ετεροχρονισμένο ποστ

Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του το υδροκέφαλο τέρας.
Για τις πληγές, για την απώλεια, για την όχληση στη γειτονιά του.

Γιατί να συμβεί αυτό τώρα; Και ποιός του είπε να συμβεί; Λες και δεν έφταναν οι υπόλοιποι μπελάδες, λες και δεν κολλούσε αρκετά το δέρμα από τον ιδρώτα του καλοκαιριού. Αλλά τέλος πάντων, δες το αλλιώς. Άλλη μια ευκαιρία για έτοιμη ημιμάθεια που όλο και κάπου θα εξαργυρωθεί, αλοίμονο! Και για ψευδή συνειδητοποίηση, α και για ηρωισμό κάποτε.

Εν τω μεταξύ τσιμουδιά για τις απώλειες στο βορρά. Για την Κοτύλη, τις Αρένες, τα Πιέρια, ''μα υπάρχουν τέτοια μέρη στην Ελλάδα; μοιάζουν με Ελβετία''. Πλούσια οικοσυστήματα, αρχαίοι δρυμοί, ο πραγματικός δασικός πλούτος της Ελλάδας. Αυτές είναι παράπλευρες απώλειες, απλά τοπωνύμια που τα διαβάζουμε στις εφημερίδες μόνο όταν ξεσπάει πυρκαγιά. Και τα τελευταία χρόνια η πυρκαγιά ξεσπάει συστηματικά στα ορεινά δάση της Πίνδου και της Πελοποννήσου, στα ελάχιστα μέρη που έχουν μείνει αλώβητα από το σύγχρονο άνθρωπο στην Ελλάδα.

Η Αττική είναι χαμένη υπόθεση, η αλώβητη και άγνωστη Ελλάδα τώρα χάνεται. Και αυτή είναι απείρως μεγαλύτερη απώλεια, τουλάχιστον για μένα προσωπικά.