Το καμένο, κατεστραμμένο βουνό εξακολουθεί να υφίσταται στην συνείδησή μας; Όχι. Γιατί; Γιατί από τοπίο μεταβλήθηκε σε μη τοπίο. Σε μια ουδέτερη γεωλογική μάζα. Το τοπίο μεσολαβεί μεταξύ της φυσικής πραγματικότητας και του ανθρώπινου μυαλού.
Στο εξής θα μιλάμε για τον Ταύγετο σε αόριστο χρόνο. Ο Ταύγετος δεν κάηκε απλώς, έπαψε να υπάρχει. Πιστεύω πως η οδήγηση στη διαδρομή Σπάρτης-Καλαμάτας σήμερα, ανάμεσα στην καμένη γη θα επιβεβαίωνε τα λεγόμενά μου. Θα ήταν μια διαδρομή με αρχικό και τελικό σημείο αλλά χωρίς περιεχόμενο.
Τη διαδρομή αυτή την έκανα 16 χρόνια πριν και θυμάμαι σαν να ταν χθες τα πανέμορφα μεικτά δάση φυλλοβόλων και κωνοφόρων που διέσχιζε. Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να λέει πως χρόνια φαντασιωνόταν να έρθει στον Ταύγετο λόγω μιας παιδικής ανάμνησης. Ένα από τα βιβλία που αγάπησε μικρός αναφερόταν στο βουνό και στη φύση του.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είχε γράψει για το βουνό τους εξής στίχους που πιστέυω πως έχουν εξαιρετική δύναμη:
«Εχεις κάνει ελάτια, έχεις δρυά, θεέ μου.
Η κορυφή του Ταϋγέτου ήταν πάντα γυμνή,
θα μπορούσες να μ' είχες κάνει ένα αρτόδεντρο»
Εγώ θα παραφράσω το ποίημα ως επικήδειο για τον Ταύγετο που κάποτε υπήρξε και ως ευχή για να αναστηθεί από τις στάχτες του:
«Οι πλαγές του Ταϋγέτου είναι καμένες, θεέ μου,
θα μπορούσες να μ' είχες κάνει ένα μαυρόπευκο»
3 comments:
που είσαι μωρέ; γμτ.
Ela re Yani, How is everything home?...Miss you buddy...
Τώρα βρίσκομαι στα πάτρια εδάφη αγαπητέ πρόβατε. Προς το παρών το ρούφηγμα συναισθημάτων είναι πιο ισχυρή ανάγκη από συγγραφή post. Σε ευχαριστώ πάντως ια το ενδιαφέρον.
Ali, mate, everything is fine and I am having a good relax. I will call you soon. Crazy Ahmadinejad is becoming a worldwide symbol now.
Post a Comment