Είμαι εδώ και 10 μέρες Ελλάδα. Με κάποιο μαγικό και απροσδόκητο τρόπο το άγχος και η μιζέρια που είχε κολλήσει πάνω στο μυαλό μου σαν τσίπα εδώ και ενάμισυ-δύο χρόνια και δεν έφευγε με τίποτα εξαφανίζεται σιγά σιγά.
Διάβασα κάπου πως οι βόρειες κοινωνίες πνίγονται στην κατάθλιψη, ενώ οι δικές μας στη δραματοποίηση. Τώρα νιώθω να με κατακλύζει η δεύτερη. Η δραματοποίηση είναι διάχυτη παντού: στο τοπίο, στους ανθρώπους, στα συναισθήματα...είναι βέβαια θεατρινίστικη, αλλά και ένας παμπάλαιος και σοφός οδηγός επιβίωσης.
Η μάνα μου: άτομο εκδηλωτικό, με αντιφάσεις, με φωνές, γέλια, παρακάλια, υστερίες. Η συμπεριφορά της σε μια καθώς πρέπει Ευρωπαική χώρα θα ήταν προβληματική, σχιζοειδής. Στην Ελλάδα, είναι δείγμα υγείας, ότι όλα πάνε καλά.
Το ίδιο και εγώ. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπω τις αγεφύρωτες αντιφάσεις μου σχεδόν φυσιολογικές, αποδεκτές. Τόσο, που θα έκανα πλάτες στον εαυτό μου προκειμένου να επαναλάβει λάθη του παρελθόντος. Από το ΟΧΙ ΛΑΘΗ, στο ΠΑΝΤΑ ΛΑΘΗ.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
αντίρρηση 1: δεν είναι αγεφύρωτες οι αντιφάσεις που υπάρχουν εντός ενός ανθρώπου. συνήθως είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
αντίρρηση 2: δεν υπάρχει το ΟΧΙ ΛΑΘΗ.
αντίρρηση 3: ΠΑΝΤΑ ΛΑΘΗ επίσης δεν υπάρχει...
...ναι τελικά η δραματοποίηση σε χτύπησε κι εσένα. είσαι δηλαδή γιός της μαμάς σου. (...αλλά πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι;).
να γράφεις πιο συχνά. μου αρέσεις.
Από όσο ξέρω πρόβατε είμαι παιδί της μάνας μου εκτός αν μου κρύβουν κάτι και δε μου το λένε...
Ο Βόννεγκατ μιλάει για το μπλουζ. Τον παραφράζω και όπου μπλουζ βάζω "ελληνική" ψυχοσύνθεση: Αυτή μας επιτρέπει όχι να πετάξουμε την κατάθλιψη έξω από το σπίτι -αυτό δεν γίνεται-, αλλά μπορούμε να την στριμώξουμε στην γωνία.
Post a Comment