Σύνθεση

Ήταν ένα όνειρο. Περπατούσα αλαφροίσκιωτος, αφανής, ανάμεσα σε πλήθος. Ξεχωρίζω ένα ζευγάρι καθισμένο σε ένα ξεφτισμένο καναπέ. Ηλικιωμένοι και οι δυο, με μια αύρα αριστοκρατική, λίγο άλλης εποχής, κυρίως η γυναίκα. Φιλιούνται στο στόμα, με ένα φιλί ούτε πολύ πεταχτό, ούτε πολύ παθιασμένο, που αν ήταν λέξη στα χείλη τους θα ήταν ''αγάπη''. Ο άντρας αμέσως μετά με καρφώνει μέσα στο πλήθος και μου λέει στα ρώσικα:

'' Τί άτυχος και δυστυχής αλήθεια όποιος περιπλανιέται σε αυτή τη ζωή αδικαιολόγητα και χωρίς σκοπό''.

Δεν μπορούσα να του απαντήσω γιατί δεν ξέρω ρώσικα.

Στη συνέχεια βρίσκομαι σε ένα αεροδρόμιο. Ξεχωρίζω ένα ζευγάρι που είναι αγκαλιασμένο, με τη γυναίκα να κρατάει ένα μωρό. Το φιλάνε στα μάγουλα ταυτόχρονα, ο ένας από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη ενώ στο τέλος το παρακάμπτουν για να ενώσουν τα δικά τους χείλια. Ο πατέρας μετά ξεμακραίνει, κάθεται παράμερα, ανάβει τσιγάρο και μου λέει:

''Ναι, αλλά και όποιος ακολουθεί κάποιο σκοπό στη ζωή του, πόσο άτυχος και δυστυχής που πρέπει συνεχώς να δικαιολογεί το σκοπό του''.

Και τελιώνοντας τη φράση του μου δίνει ένα ελληνο-ρωσικό λεξικό τσέπης.