Στο χωριό να τους στείλεις, όλους.

Τέτοια συγκίνηση δεν είχα ξαναζήσει σε κηδεία. Ένιωθες πως ο κόσμος έφευγε από την τελετή χορτασμένος, αγαλιασμένος από τα τόσα καλά λόγια που ακούγονταν από όλες τις μεριές και από την ειλικρινή αγάπη.

''Θα ξεχάσω το καλό που μου έκανε όταν έλειπα ένα μήνα από το σπίτι λόγω της εγχείρησης και ανέλαβε άντρα, παιδιά, σκυλιά, σπίτι μόνη της, χωρίς αντάλαγμα; τη μεγαλύτερη ένοια την είχα για τον Κώστα, τι θα απογίνει ένα μήνα χωρίς γυναίκα να βατεύει, θα μου τρελαθεί! Και τον φρόντισε και τον περιποιήθηκε, γύρισα και τον βρήκα άλλον άνθρωπο, δέκα χρόνια νεότερο!''

''Αμ τον κυρ-Γιάννη, Θεός συγχωρέστον, που ήταν παράλυτος γερομπαμπαλής καί του πήγαινε κάθε μέρα φαί; Και να τα χουφτώματα στα μουλωχτά, και να τα χάδια στα βυζά και στους κώλους, σχεδόν τον ανέστησε το γέρο, πριν του έρθει το τρίτο εγκεφαλικό και τα κακαρώσει τελικά''.

''Εμένα ο Γιώργος μου δεν ήταν καλά, περνούσε την κρίση του μεσήλικα. Είδα και απόειδα εγώ και του λέω, πάνε σε αυτήν, θα δεις, θα γενείς περδίκι. Ερχόταν σπίτι λάμποντας και μου έλεγε, τί είναι αυτή βρε γυναίκα, ποιός άγγελος κυρίου μας την έφερε στη γειτονιά μας; Και όλα με το χαμόγελο, πάντα με το χαμόγελο, ό,τι και να της ζήτησε. Και του έλεγε λέει να πηγαίνει και την επόμενη, πως του χρειαζόταν''.

Ναι, τέτοια γυναίκα ήταν η παπαδιά.