Αλήθεια σου λέω.

Στεκόταν όρθια, μόλις ένα μέτρο από μένα. Το πρόσωπό της ανέκφραστο, κοιτούσε μια τα μάτια του, μια το πάτωμα. Αργά, δε βιαζόταν, έμοιαζε σαν να αμφιταλατευόταν για κάτι. Αυτός, καθιστός, της χάιδευε το εσωτερικό των μηρών της, την κοίταζε με ανυπομονησία αλλά και προσποιητή κατανόηση, κατευθείαν στα μάτια. Αυτή δεν είχε άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσει. Να παίξει ξανά το ρόλο. Να τον αγκαλιάσει, να τον φιλήσει στο στόμα και να φύγει αργά αργά.

Την κάρφωνα και εγώ με τα μάτια μου. Ήθελα και δεν ήθελα κάτι απροσδόκητο να συμβεί, να συνειδητοποιήσει την αδιακρισία μου και να διαμαρτυρηθεί, να χυμούσα πάνω της και να την άρπαζα για να προκαλέσω την αντίδρασή της, ίσως και να τη φιλούσα, κάτι τέλος πάντων που να τους ένωνε ξανά, κάτι που να ξεγελούσε την τάξη του σύμπαντος και να το έκανε να εκτροχιαστεί, έστω και για λίγο, έστω μάταια. Γιατί αυτό πάντα ήθελα να είμαι στη ζωή μου, ένας γελωτοποιός.

Όμως πάλι άφησα τον ''άγγελο την ποίησης'' να με καταβάλλει. Και προς το τέλος του ποστ ο άτιμος με εγκατέλειψε...Γι αυτό το μόνο που σκέφτομαι πως έχει σημασία τώρα είναι αν θα αγοράσω εκείνη την φορητή ντουλάπα ή όχι και το τι θα μαγειρέψω για την επόμενη βδομάδα στο πάρτυ. Α! και το διδακτορικό μου, να μη γελιόμαστε....

Lyrics

To my friend Ali, some lyrics full of wisdom

The letter

I want to stop thinking about the same thing over and over
as everything was lies, ash and embers
I want my window open, to be hit by freh air
to have my mind empty
and the time with me

I don't want you to talk to me about the things you have lived
even if the glass has been broken, does it really matter?
I want you to come and find me
to have a chat
how do we feel so passionately
how do we live so indifferently

I don't want you to be sad on Sunday evenings
without this darkness, the time is meaningless

I want you to leave to save yourself and stop complaining
to forget who you were and what you looked like during the trip
thus I will love more but see you less
like a distant woman I fell in love with just before leaving

I don't want you to be sad on Sunday evenings
without the darkness, the time is meaningless

Good morning

When a man is silent, he falls in a well
with its walls shining in the dark
and it is just when everything looks fuzzy and gloomy
that a twist of fate makes his mind working again.

And then everything looks fair and nicely made
crying and happiness
theaters and markets
the world's mysteries and tortures.

Ποιός είναι ο Τζίμης Πανούσης?

Ο Τζίμης Πανούσης είναι μια τυπική νεοελληνική φιγούρα, αρκετά εκτεθειμένη στο κοινό είτε μέσω των media είτε από τις παραστάσεις του. Για άλλους είναι ο ασυμβίβαστος αναρχικός που εξακολουθεί να τα βάζει με όλους και με όλα χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Για άλλους πάλι ο μεγάλος απατεώνας που ενώ το παίζει μαύρη αναρχία βγάζει λεφτά με το τσουβάλι από τις ακριβές παραστάσεις, τα cd κλπ. Και για να πω την αλήθεια και εγώ ενδόμυχα τον λοιδωρώ γι αυτή του την αντίφαση, δεν μπορώ να τη χωνέψω. Αλλά πιο πολύ λύπηση, ή μάλλον εκνευρισμό, μου προκαλεί το προσωπείο που μόνιμα έχει, είτε στις παραστάσεις του, είτε στις εκπομπές που τον έχουν καλέσει δήθεν για να ''μιλήσει σοβαρά'', αλλά ποτέ δεν το κάνει, πάντα καταφεύγει στην σάτιρα και την μανιέρα, δε λέει να πάρει επιτέλους μια ξεκάθαρη θέση για το τι στάση έχει στα σοβαρά και το πως αντιλαμβάνεται την σχιζοφρενή ζωή του. Είναι λοιπόν ένας δειλός.

Τον θυμάμαι μια φορά σε ένα νυχτερινό κέντρο να παρακολουθεί μια σατιρική παράσταση συνάδελφου. Καθόταν ατάραχος, σιωπηλός, δεν κάπνιζε, δεν έπινε, πιο πολύ έμοιαζε με ένα ντροπαλό παιδάκι που ήθελε να περνά απαρατήρητο, οποία αντίφαση με τον υπερδραστήριο και προκλητικό Πανούση επί σκηνής. Αλλά αυτή η σκηνή μεγαλώνει το χάσμα μεταξύ προσωπείου και πραγματικότητας, ποιός τελικά είναι ο Τζίμης Πανούσης στα αλήθεια?

Αλλά σήμερα το πρωί σιγοτραγουδώντας ένα από τα τραγούδια του κατάλαβα ποιός είναι στα αλήθεια και όλα μπήκαν σε τάξη πλέον, όλα εξηγήθηκαν:

''Θέλω να πέσω μέσα
σε χάχανα και γέλια να πνιγώ
να γίνω πριγκηπέσσα
της μάνας μου τα ρούχα να φορώ



να χαθώ''

Χρόνια Πολλά

Για μένα υπάρχουν δύο αρχέτυπα γυναικών.

Η μία γυναίκα έχει μικρά μάτια, φαρδιές πλάτες, άσπρη επιδερμίδα και τα δάχτυλα των ποδιών της είναι ελαφρώς κοντόχοντρα αλλά πολύ καλοσχηματισμένα, για να πατάει στέρεα στη γη. Φοράει ένα μακρύ χωριάτικο φόρεμα ως τον αστράγαλο, είναι ξυπόλητη φυσικά και στέκεται στη μέση ενός αλωνιού κάπου κοντά στην Πρέβελη αγναντέυοντας το Λιβυκό Πέλαγος μια ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη.

Είναι το νεαρό κορίτσι που θέλουμε να αποπλανήσουμε.

Η άλλη γυναίκα ξαπλώνει σε ένα καναπέ κάποιου διαμερίσματος στο Χαιδάρι. Έχει μαύρα σγουρά μαλλιά, μεγάλα καστανά μάτια, στενό και αδύνατο πρόσωπο, ελαφρώς γαμψή μύτη. Είναι ελαφρυά, για να την παρασέρνει ο άνεμος κατά πού πάει και τα δάχτυλα των χεριών της είναι μακριά και λεπτά, για να πετάει. Τρώει τις παρανυχίδες της.

Είναι το νεαρό κορίτσι που είμαστε και θέλουμε να το αποπλανήσουν.

Στάσου

Πού βιάζεσαι, στάσου!
Βάλε το ποδάρι σου ξανά μέσα που μου το πέταξες δήθεν ανέμελα έξω από το παράθυρο.
Και την κεφάλα σου, μέσα και αυτή.
Δεν είδες τί έπαθε ο άλλος, ο πορνόγερος, με το χάσμα που άνοιξε μέσα του και δεν μπορούσε να το γεφυρώσει? Και κατέληξε να έχει τη γελοία και σχιζοφρενή ζωή που είχε και έναν ακόμα πιο γελοίο θάνατο?

Φέρσου σοφά. Βάλε λίγο ψέμα στη ζωή σου, μην κοιτάζεις τον ήλιο χωρίς γυαλιά. Τόσοι και τόσοι στο έχουν πει πως η υπερβολική αλήθεια σκοτώνει, ή μάλλον πως δεν υπάρχει μια και μοναδική αλήθεια.

Γι αυτό σου λέω, στάσου. Τώρα, πριν είναι πολύ αργά.